یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُحَمَّدٍ، اَیُّهَا الْهادِى النَّقِىُ‏ یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ،

یا حُجَّةَ اللَّهِ عَلى‏ خَلْقِهِ، یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا،

اِنَّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللَّهِ،

وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا،

یا وَجیهاً عِنْدَ اللَّهِ، اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللَّهِ

یا رب از زهر جفا ؛ سوخت ز پا تا به سرم
شعله با ناله برآید همه دم از جگرم
جز تو ای خالق دادار کسی نیست گواه
که چه آورده جفای متوکّل به سرم
شبیه سرگذشت امام سجاد بوده. در کتاب اَلْإرْشاد فی مَعْرفةِ حُجَجِ الله عَلَی الْعِباد شیخ مفید نوشته: وقتی آقا رو از مدینه به سمت سامرا می آوردند،مثل امام سجاد که سه روز و سه شب پشت دروازه ی ساعات، آقارو نگه داشتند. امام هادی رو هم در یک خرابه ای  سه روز بیرون از شهر نگه داشتند. 
یه روزم وقتی آقا رو وارد بزم شراب کردند،نانجیب حرومزاده جام شراب به امام هادی تعارف کرد.
خواست تا بر منِ مظلوم دهد جام شراب
شرم ننمود در آن لحظه ز جدّ و پدرم
می خوام بگم آقا جانم! اما در هر دو روضه یه فرق بزرگ بین روضه ی شما و امام سجاد بود.درسته شمارو هم در خرابه جای دادند، اما دیگه ناموستون رو با دستای بسته وارد نکردند،جلو چشمت، ناموست رو با تازیانه نزدند،آقا شما رو هم وارد بزم شراب کردند اما جلو چشمت سر بابات رو داخل تشت نگذاشتند، با چوب خیزران بر لب و دندان بابا نزدند....*
در طول عمرم جز غصه و غم هرگز ندیدم
ویرانه دیدم زخم زبان و طعنه شنیدم
کربلایم سامراست بر لب من یا زهرا
نیمه شب بود و از غم خاطرم آزردند
بی عمامه مرا از خانه ام میبردند
الا لعنة الله علی القوم الظالمین

از سوی‌کوفه و شام برگشته زینب

پی عرض سلام برگشته زینب

اربعین آمد و برگشته زینب
وَ چه با احترام برگشته زینب
 
دگر این کاروان یاسی ندارد
که با خود شور و احساسی ندارد
 
کجایی اُم البنین برگشته زینب
ولی افسوس عباسی ندارد
 
*خوشبحال اونایی که الان کربلا تو دهلیزِ حرم کنارِ قتلگاه میگن: غریبِ مادر حسین... تو هم بگو: حسین جان! اگه من از قافله ی کربلایی ها جاموندم، اما پیراهن عزا پوشیدم اومدم تو مجلسِ عزای شما نشستم، اینجا میگم: غریبِ مادر حسین... اما حسین گفتنِ ما کجا و حسین گفتنِ حضرتِ زینب سلام الله علیها کجا...کاروان اُسرا نزدیکی های کربلا که رسید، یه وقت صدای حضرت زینب سلام الله علیها بلند شد: یا امامِ سجاد! عزیزِ برادرم! بوی برادرم داره میآد، بوی حسینم داره میآد، میگن: مثل برگِ خزان از ناقه ها این زن و بچه ها روی زمین ریختن، یکی به سینه میزنه: علیِ اکبرم! داداشم بلند شو، یکی ناله میزنه: قاسمم! بلند شو... هر کدوم یه جوری روضه میخونن، یه وقت دیدن یه خانومی هم داره لالایی میخونه:...*
 
ای کودکِ بی شیرِ من، اصغرم لای لای
طفلِ نخورده شیرِ من، اصغرم لای لای
-----------------------------------------------------------------
آب به خیمه نرسید فدای سرت
حسین قامتش خمید فدای سرت
 
 بیا برگرد خیمه ای علمدارم
منو تنها نگذار ای علمدارم
 
سقای دشتِ کربلا، اباالفضل، اباالفضل، اباالفضل
دستش شده از تن جدا، اباالفضل، اباالفضل، اباالفضل
 
*بشیر اومد توی مدینه، برای اُم البنین شرح میده از کربلا، خانوم جان! یکی یکی بچه هات رو کشتن، اُم البنین فرمود: از حسینم چه خبر؟ خانوم جان! عباست رو هر دوتا دستاش رو جدا کردن، خانوم جان! مشک رو به دندون گرفت... باز اُم البنین صدا زد: از حسینم چه خبر؟ گفتک خانوم جان! امید عباست رو نا امید کردن، تا تیر رو به مشک زدن، امید عباس هم نا امید شد، عباست رو هم کشتن ، خم به اَبرو نیاورد گفت: بشیر! عباسم ، پسرهام همه فدایِ عزیزِ زهرا .. از حسین چه خبر؟!.. یه وقت بشیر صدا زد خانم حسین رو هم کشتن .. اینقده گریه کرد از حال رفت