گام 1
اصل خدمت در بیوت الهی و مکانهای مقدس
از  جمله سنتّهای تاریخی در زندگی انبیاء و اولیای الهی ،خود سپاری و وقف وجود خود و یا فرزندان خود برای خدمت به سرزمینهای مقّدس و آبادانی ظاهری و باطنی این سرزمینها و رونق بخشیدن به فضای معنوی مساجد و  عبادتگاهها  می باشد .حضرت ابراهیم از انبیای بزرگی است که برای عمارت و آبادانی  خانه خدا، به همراه  خانواده اش از بیت المقّدس به شهر مکّه نقل مکان نمود و با معماری کعبه و گماردن  خانواده اش به عنوان محافظان و خادمان حرم أمن الهی ،موجبات آبادانی این دیار مقدّس را فراهم آورد. قرآن از زبان ابراهیم علیه السلام در این خصوص  می فرماید:
«خداوندا من خانواده و فرزندم را در این سرزمین  بی آب و علف در کنار خانه محترمت سکونت دادم تا نماز را برپا دارند».
که این نقطه عطف، آغازی مبارک شد برای رونق گرفتن خانه  خدا و فراهم آمدن بستری برای زیارت و عبادت زائران کوی یار ، و خداوند وظیفه تدارک امکانات و تطهیر حرم جهت استفاده زائران، عبادتگران و معتکفان را بر عهده دو پیامبرش یعنی حضرت ابراهیم و اسماعیل علیه السلام قرار داد و فرمود:
«و عهد کردیم با ابراهیم و اسماعیل که:  خانه مرا تطهیر کنید برای طواف کنندگان، معتکفان، رکوع کنندگان و  سجده کنندگان»
همچنین قرآن، سنتّ مبارک وقف فرزند برای خدمت به عبادتگاه و  خانه  خدا را سیره آل عمران  می شمارد و از قول مادر حضرت مریم علیها السلام، همسر عمران نبی  می فرماید:
«به یاد آور زمانی را که همسر عمران گفت: خداوندا؛ من آنچه را که در رحم دارم، برای تو نذر کردم که برای خدمت به (خانه) تو، آزاد باشد، از من بپذیر که شنوا و دانایی »به  گفته  این آیه مادر مریم نذر کرد فرزند خود را به منظور خدمت به بیت المقّدس وقف معبد کند و فرزندش را نیز بر همین اساس «مریم» (عابده) نامگذاری کرد، هر چند این سنتّ امروز منسوخ شده، امّا خادمان افتخاری حریم  اهل بیت علیهم السلام به نوعی، به اختیار خود از همین سنتّ تبعیت  کرده اند .
تاریخ در همین خصوص، مقام کلید داری بیت الله الحرام و خدمت به حجّاج را از جمله  برجسته ترین امتیازات و افتخارات اعراب، حتی قبل از اسلام  می شمارد .
خادمان آستان مقدّس رضوی علیه السلام نیز در حقیقت به تبعیت از همین سنتّ، خود را وقف خدمتگزاری به آستان مقدّس  اهل بیت علیهم السلام  نموده اند.
در میان انواع خدمت،  سقایت و آبرسانی در مکتب  اهل بیت علیهم السلام از جایگاه  ویژه ای برخوردار است. سقایت و سیراب کردن تشنگان یکی از فضیلت های فراموش شده و از جمله بهترین عبادات و خدمات به بندگان خداست .
قرآن کریم یکی از خدمات لازم به زایران  خانه خدا را سقایت و سیراب کردن تشنگان  می شمارد و  می فرماید: (أجعلتم سقایة الحاج و عمارة المسجد الحرام کمن آمن بالله و الیوم الآخر و جاهد فی سبیل الله)
هر چند این آیه در مقام مقایسه بین سقایت حاجیان و آبادانی مسجد الحرام از یک سو و جهاد فی سبیل الله بر مبنای ایمانی استوار از سوی دیگر،  این دو را غیر قابل قیاس شمرده و جهاد را به مراتب برتر و ارزشمندتر  می شمارد، امّا همین مقایسه نشانگر میزان اهمیت این مسئولیت (سقایت) در صدر اسلام بوده و اینکه مسلمین تا چه حد به کسب این مقام اهمیت  می داده اند .
در روایات در خصوص سقایت آمده است:
امام باقر علیه السلام می فرمایند:
«خدای تبارک و تعالی خنک کردن جگر تشنه را دوست دارد. هر که جگر  تشنه  حیوان یا جز آن را سیراب کند خداوند او را در روزی که هیچ  سایه ای جز  سایه  او نیست در  سایه عرش خود درآورد».
«هر که به تشنه کامی آب بنوشاند خداوند او را از شراب سر به مهر بهشتی بنوشاند».