گام 7
اصل یقین به نظارت امام رضا علیه السلام
شیعیان اهل بیت علیهم السلام و بویژه ذریهّ، پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم و منتسبان به این خانواده مانند روحانیان، مدّاحان و بویژه خادمان ایشان لازم است اهل مراقبت از خود و اعمال خود بوده و با تقوا و پرهیز از خطا، آبرویی برای اهل بیت علیهم السلام باشند؛ تحصیل این مهم و موفقیت در مراقبت از خود، نیازمند درک حضور و نظارت خدا و معصومین علیهم السلام در زندگی ،افکار، اخلاق و اعمال ماست .
رعایت ادب حضور خدا و امامان علیهم السلام در حرم اهل بیت علیهم السلام که محضر خاص خدا و اولیای الهی است از اهمیت ویژه ای برخوردار میباشد و در این میان خادمان به عنوان کسانی که همواره در این محضر خاص توفیق حضور و خدمت می یابند به رعایت ادب آن از دیگران سزاوارتر و اولی ترند .
حرم حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام، محل حضور دائمی ملائکه الهی، ارواح مقدس انبیاء و اولیاء و کانون تجلّی روح ملکوتی امام رضاست. در دعای اذن دخول می خوانیم:
(اللهمّ إنی أعتقد حرمة صاحب هذا المشهد الشّریف فی غیبته کما أعتقدها فی حضرته و أعلم أنّ رسولک و خلفاؤک علیهم السّلام أحیاءٌ عندک یرزقون، یرون مقامی و یسمعون کلامی و یردّون سلامی…)
«خداوندا، من به احترام صاحب این زیارتگاه شریف در زمان غیبت و پنهانیش اعتقاد دارم همانگونه که به زمان حضور وی معتقدم، (غیبت او برای من چون حضور اوست) و میدانم که پیامبرت و خلفای تو علیهم السلام زنده اند و نزدت روزی داده می شوند، جایگاه مرا می بینند، کلام مرا می شنوند و سلامم را پاسخ می گویند…"(مفاتیح نوین/ص219)
این عبارات بیانگر حیات معنوی امام و حضور و نظارت آن حضرت بر اندیشه، گفتار و رفتار ماست، تا آنجا که حتی جواب سلام ما را میدهند. بر این اساس لازم است با تقویت حسّ حضور در خویش، این نظارت امام بر زندگیمان را تصدیق و باور کنیم .
علاوه بر این شیعیان و زایران اهل بیت علیهم السلام و بویژه خادمان ایشان لازم است بدانند پرونده اعمال آنها هر هفته و بلکه هر روز به محضر امامان علیهم السلام عرضه می شود و معصومین علیهم السلام در صورت مشاهده عمل صالح در پرونده آنها، برایشان از درگاه الهی طلب فزونی توفیقات می کنند و در صورت مشاهده خطا ـ که البته برای یاران بسی اسباب شرمندگی است ـ برای آنان طلب مغفرت می کنند.
روایات متعددی گویای این حقیقت است که به چند نمونه آن اشاره می کنیم:
عبدالله بن أبان که در نزد حضرت رضا علیه السلام صاحب آبرو و مقام بود می گوید از امام رضا علیه السلام درخواست کردم که برای من و اهل بیتم دعا کنند، پس حضرت فرمودند: آیا من دعا نمیکنم؟ (و الله إنّ أعمالکم لتعْرض علی فی کلّ یومٍ و لیلةٍ) «به خدا سوگند روز و شب اعمال شما بر من عرضه میشود» راوی میگوید من این مطلب را بزرگتر و عجیب شمردم. پس حضرت به من فرمودند:آیا کتاب خدای عزوجل را نمیخوانی؟! «و قلْ إعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون» به خدا قسم مقصود از مؤمنون دراین آیه علی ابن ابیطالب علیه السلام است.
یعقوب بن شعیب می گوید از امام صادق علیه السلام در تفسیر این آیه شریفه «و قل إعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون» پرسیدم حضرت فرمودند: «منظور از «المؤمنون» در این آیه ی شریفه ائمه علیهم السلام هستند».
سماعه می گوید از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمود: شما را چه می شود که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم را ناخوش و اندوهگین می کنید؟ مردی گفت: ما او را ناخوش می کنیم؟! حضرت فرمودند:
(أما تعلمون أنّ أعمالکم تعرض علیه فإذا رأی فیها معصیةً ساءه ذلک فلا تسوءوا و سرّوه)
«مگر نمی دانید که اعمال شما بر آن حضرت عرضه می شود و چون گناهی در آن بیند، اندوهگین می کند؟ پس نسبت به پیامبر بدی نکنید و او را (با عبادات و طاعات خویش) مسرور سازید».
اصل یقین به نظارت امام رضا علیه السلام
شیعیان اهل بیت علیهم السلام و بویژه ذریهّ، پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم و منتسبان به این خانواده مانند روحانیان، مدّاحان و بویژه خادمان ایشان لازم است اهل مراقبت از خود و اعمال خود بوده و با تقوا و پرهیز از خطا، آبرویی برای اهل بیت علیهم السلام باشند؛ تحصیل این مهم و موفقیت در مراقبت از خود، نیازمند درک حضور و نظارت خدا و معصومین علیهم السلام در زندگی ،افکار، اخلاق و اعمال ماست .
رعایت ادب حضور خدا و امامان علیهم السلام در حرم اهل بیت علیهم السلام که محضر خاص خدا و اولیای الهی است از اهمیت ویژه ای برخوردار میباشد و در این میان خادمان به عنوان کسانی که همواره در این محضر خاص توفیق حضور و خدمت می یابند به رعایت ادب آن از دیگران سزاوارتر و اولی ترند .
حرم حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام، محل حضور دائمی ملائکه الهی، ارواح مقدس انبیاء و اولیاء و کانون تجلّی روح ملکوتی امام رضاست. در دعای اذن دخول می خوانیم:
(اللهمّ إنی أعتقد حرمة صاحب هذا المشهد الشّریف فی غیبته کما أعتقدها فی حضرته و أعلم أنّ رسولک و خلفاؤک علیهم السّلام أحیاءٌ عندک یرزقون، یرون مقامی و یسمعون کلامی و یردّون سلامی…)
«خداوندا، من به احترام صاحب این زیارتگاه شریف در زمان غیبت و پنهانیش اعتقاد دارم همانگونه که به زمان حضور وی معتقدم، (غیبت او برای من چون حضور اوست) و میدانم که پیامبرت و خلفای تو علیهم السلام زنده اند و نزدت روزی داده می شوند، جایگاه مرا می بینند، کلام مرا می شنوند و سلامم را پاسخ می گویند…"(مفاتیح نوین/ص219)
این عبارات بیانگر حیات معنوی امام و حضور و نظارت آن حضرت بر اندیشه، گفتار و رفتار ماست، تا آنجا که حتی جواب سلام ما را میدهند. بر این اساس لازم است با تقویت حسّ حضور در خویش، این نظارت امام بر زندگیمان را تصدیق و باور کنیم .
علاوه بر این شیعیان و زایران اهل بیت علیهم السلام و بویژه خادمان ایشان لازم است بدانند پرونده اعمال آنها هر هفته و بلکه هر روز به محضر امامان علیهم السلام عرضه می شود و معصومین علیهم السلام در صورت مشاهده عمل صالح در پرونده آنها، برایشان از درگاه الهی طلب فزونی توفیقات می کنند و در صورت مشاهده خطا ـ که البته برای یاران بسی اسباب شرمندگی است ـ برای آنان طلب مغفرت می کنند.
روایات متعددی گویای این حقیقت است که به چند نمونه آن اشاره می کنیم:
عبدالله بن أبان که در نزد حضرت رضا علیه السلام صاحب آبرو و مقام بود می گوید از امام رضا علیه السلام درخواست کردم که برای من و اهل بیتم دعا کنند، پس حضرت فرمودند: آیا من دعا نمیکنم؟ (و الله إنّ أعمالکم لتعْرض علی فی کلّ یومٍ و لیلةٍ) «به خدا سوگند روز و شب اعمال شما بر من عرضه میشود» راوی میگوید من این مطلب را بزرگتر و عجیب شمردم. پس حضرت به من فرمودند:آیا کتاب خدای عزوجل را نمیخوانی؟! «و قلْ إعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون» به خدا قسم مقصود از مؤمنون دراین آیه علی ابن ابیطالب علیه السلام است.
یعقوب بن شعیب می گوید از امام صادق علیه السلام در تفسیر این آیه شریفه «و قل إعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون» پرسیدم حضرت فرمودند: «منظور از «المؤمنون» در این آیه ی شریفه ائمه علیهم السلام هستند».
سماعه می گوید از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمود: شما را چه می شود که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم را ناخوش و اندوهگین می کنید؟ مردی گفت: ما او را ناخوش می کنیم؟! حضرت فرمودند:
(أما تعلمون أنّ أعمالکم تعرض علیه فإذا رأی فیها معصیةً ساءه ذلک فلا تسوءوا و سرّوه)
«مگر نمی دانید که اعمال شما بر آن حضرت عرضه می شود و چون گناهی در آن بیند، اندوهگین می کند؟ پس نسبت به پیامبر بدی نکنید و او را (با عبادات و طاعات خویش) مسرور سازید».
